Er wordt inderdaad veelal gesuggereerd dat de opname van magnesiumoxide slecht is. Er zijn ook diverse studies gedaan die de opname van magnesiumoxide hebben vergeleken met die van bijvoorbeeld magnesiumcitraat en magnesiumlactaat. Uit die studies is naar voren gekomen dat de opname van magnesiumcitraat en magnesiumlactaat rond de 90% ligt en die van magnesiumoxide slechts rond de 25%.

Misschien was de opzet van de studies echter niet gunstig voor magnesiumoxide. De duur van de studies was slechts enkele uren.
In een recente studie is voor zover ik weet voor het eerst gekeken naar de opname over een periode van 2 dagen. Over die periode genomen kwam de opname van magnesiumoxide alsnog even hoog uit als van andere goed opneembare magnesiumverbindingen.

Ik heb helaas niet de volledige details van de studie. Wat ik uit de beperkte informatie die ik heb gelezen begrijp is dat er een nieuwe meetmethode is gehanteerd voor bepaling van de opname. Het testen van de nieuwe meetmethode was het doel van de studie. Om die reden mag de gevonden uitkomst voor de opname van magnesiumoxide nog niet als een officieel onderzoeksresultaat gelden.

Voor mij kwam de bevinding over de opname van de oxide variant van magnesium niet geheel als verrassing. Rond het jaar 2000 heb ik diverse sporters met spierkrampen geholpen door ze magnesiumoxide poeder te geven. Vrijwel iedereen was hier zeer enthousiast over. De simpele magnesiumoxide bleek heel goed te werken.

Het leuke van magnesiumoxide is dat het voor 60% uit magnesium bestaat. Andere vormen zitten zo rond de 15%. Je hebt van magnesiumoxide dus veel minder nodig.